Als je met kinderen bent, dan krijg je om de haverklap een vraag. Omdat ze graag iets willen weten, iets niet lukt of iets willen dat wij niet willen.

Er zijn tal van manieren om hier mee om te gaan. De ene manier is op educatief vlak ongetwijfeld effectiever dan de andere. En laten we eerlijk toegeven: we zijn die stroom aan vragen allemaal wel eens een keer knettertje zat geweest, waarna we het kind in kwestie geïrriteerd hebben toegesproken. Niets menselijks is ons vreemd.

Snel beantwoorden of echt luisteren
Het interessante aan de ‘volwassen-kind-relatie’ is dat we als volwassenen allerlei manieren hebben om de vraag zo snel mogelijk te ‘beantwoorden’. We geven het kind een opdracht als we willen dat ze lekker gaat spelen, negeren het op het moment dat we in gesprek zijn of geven iets lekkers om ze letterlijk zoet te houden. Zelfs ik, die geen kinderen heeft, betrap me hier regelmatig op als er mini-mensen bij mij over de vloer komen. Terwijl het eigenlijk gaat om te horen wat er nu ‘echt’ gevraagd wordt.

De waarde van pijn, ongemak en verveling
Zoals wel vaker strooi ik met theorieën in deze column, ook nu heb ik geen wetenschappelijk bewijs bij de hand. Ik geloof dat we de kinderen die we bij mogen staan in hun weg naar volwassenheid belemmeren om iets essentieels te leren door het gedrag dat ik net schetste. We halen ze namelijk weg bij hun ‘echte’ vraag, namelijk het benoemen van pijn, ongemak, verveling, ruzie of onzekerheid. Terwijl die ervaringen onlosmakelijk verbonden zijn aan het leven. Hoe beter je als mens in staat bent om je pijn om te zetten in ontspanning, ongemak in opluchting, verveling in creativiteit, ruzie in oplossingen en onzekerheid in zelfvertrouwen, hoe zelfstandiger je door het leven kunt gaan. En hoe minder vaak je een hulpvraag hoeft te stellen om van dat onprettige gevoel af te komen.

Naar emotionele zelfredzaamheid
Hoe je emotionele zelfredzaamheid kunt bewerkstelligen? Door te begrijpen wat de vraag achter de vraag is. De zogenoemde ‘echte’ vraag die ik eerder beschreef. Iedereen die een vraag aan je stelt, komt namelijk zelf niet op het antwoord en heeft dus hulp nodig. Door open vragen te stellen aan je kind, stagiaire, partner of collega help je de ander om de beste oplossing te vinden. En hoe tof is het als na oefening iemand zelf in staat is de oplossing te bedenken. Dat is pas ontspannen ondernemen!

Column voor Business in Barneveld nr. 3 van 2021