Het gebeurt mij nog wel eens dat ik me enorm aangevallen voel. Niet in letterlijke zin, maar omdat ik vind dat mij dan geen recht wordt gedaan. Bij deze een sappig voorbeeld.

Voor een interim klus hadden we een prijs afgesproken die, afhankelijk van hoe complex het zou worden, nog bespreekbaar was. Al naar gelang er meer uren werden gemaakt, werd het uurtarief op basis van de ‘vaste’ prijs dus lager. Op zich een prima uitgangspunt. Totdat het aantal uren dermate snel toenam, dat ik van mening was dat mijn uurtarief wel wat schamel werd. Ik kaartte dat aan bij mijn opdrachtgever en deze gaf aan dat het budget toch wel het streefbudget was.

Er ontstond een gesprek. En dan de verhitte variant. Wellicht omdat de opdrachtgever een bekende is en ik me voor het blok gezet voelde en mezelf ging verdedigen. Ik gaf aan niet voor bedrag x te willen werken. De bekende gaf aan dat ik dan kon stoppen bij x aantal uren werk. Wij gingen beiden met een onbestemd en knorrig gevoel ons weegs.

Zat ik daar, aan het begin van die regenachtige zomeravond. Te balen van hoe het gesprek verlopen was. Bozig op mezelf omdat ik dus wél voor aanvang betere afspraken had moeten maken. Had ik dan helemaal níets geleerd in mijn carrière als inkooptijger?!
Ik voelde me knap chagrijnig. Het liefste ga ik dan mijn hart luchten bij iemand (om mijn gelijk te halen). In dit geval zat er even niets anders op dan in mijn eentje aan te modderen. En ik wist: ‘ga iets doen wat afleid’. Zo hobbelde ik van het ene journaal naar het andere, kwam ik via de British Bake Off terecht in een slecht reisprogramma en tuimelde ik met mijn gedachten zo weer terug bij het hoofdonderwerp eerder die avond.

‘Hoe kan ik mijn mening nou goed onderbouwen’, dacht ik. En, nog belangrijker, wat zijn de feiten? Dus ik ging aan de slag in Excel (voor iemand met dyscalculie het beste computerprograma of all times). Ik rekende het budget terug naar uurtarief en vergeleek dit met mijn uurtarief toen ik in loondienst was. En eerlijk is eerlijk, ik zat er helemaal naast met mijn conclusies eerder die avond. Dus een excuusbericht gestuurd en toegelicht hoe het kwam dat ik er naast zat (te veel op emoties, te weinig op feiten).
En zo bleek maar weer dat eerst de situatie feitelijk beschouwen een hoop emoties kan schelen. Maar goed, nu heb ik wel weer wat geleerd.

Column voor Business in Barneveld nr. 5 van 2018