Vreemd eigenlijk dat we die basisemoties (dat bekende onderbuikgevoel) naarmate we opgroeien, steeds verder inperken. Tegen de tijd dat we in de twintig zijn is er amper iets van over. En tijdens onze vliegende carrière, nemen we besluiten vooral op basis van facts and figures en zijn de basisemoties eerder ballast dan inzichten om mee te werken. Terwijl de onderbuik zelf wel vaak flink is gegroeid…

Zeg nou zelf: de collega die liefde toont, is meteen een flirt of juist een zacht ei. Als je zegt dat je bang bent voor iets, dan ben je een mietje. Verdriet laten zien, dat doe je maar thuis. En boosheid tonen is óntzettend onprofessioneel! Met blijdschap doen we nog wel wat, bijvoorbeeld als iemand een jubileum viert of als er een nieuwe klant is binnengehaald. Maar na het moment van vieren, kan er maar zo iemand zeggen: “En nu is het gedaan met de pret, back to work!”

Die laatste zin is veelzeggend: pret is dus blijkbaar een sfeer die werken uitsluit. Gek eigenlijk, want we weten allemaal hoeveel soepeler je werk gaat als je er plezier in hebt. Blijkbaar zijn we er met elkaar glorieus in geslaagd om toch vooral erg serieus te doen en onze ratio de voorrang te geven. En die emoties? Ach ja, die bungelen er maar een beetje bij.
Dan is het interessant om je te realiseren dat een burn-out vaker veroorzaakt wordt door jouw manier van leven, dan alleen maar door je werk. Want naarmate we ons onderbuikgevoel voor langere tijd ‘wegcijferen’, en onze emoties dus niets in de melk te brokkelen hebben, is de kans op een burn-out écht groter.

Mijn advies: integreer de dingen die je intuïtief aanvoelt (jouw onderbuikgevoelens) veel meer in jouw manier van leven en werken. Jouw intuïtie, of je gevoelens bij jezelf (h)erkennen, voorkomt dat je ze er eens in de vier weken in de vorm van een woedeaanval uitknalt of dat je na verloop van tijd helemaal niets meer voelt.

Daarbij is het de kunst om zelf op de hoogte te zijn van wat je voelt. Dan kan je namelijk zeggen dat je boos bent, in plaats van je boos te gedragen. Of vertellen dat je verdriet voelt, in plaats van te huilen zonder nog een woord uit te kunnen brengen. Op die manier blijf je met elkaar in gesprek én blijf je bij jezelf.

En als je het nou écht heel lastig vindt, werp dan eens een blik op je onderbuik, wie weet geeft ‘ie je wel een teken 😉

Column voor Business in Barneveld nr. 2 van 2017